W pewną refleksyjność ja weszłam po ostatniej swej notce na Salonach, co o eksplozjach człowieczych traktowała. Zarzucano mnie bowiem swego czasu, że moje własne eksplozje w otoczeniu szkody czynią, nieboszczyków przysparzając, tudzież tak zwanemu Bliźniemu czyniąc niemiło, co w niezgodzie stojąc ze Świętymi Księgami, a pod tak zwanym pręgierzem publicznym ze mnie czarownicę czyni. Jak onegdaj bowiem ja tu już wspominałam, sąsiadowi jednemu mojemu się zmarło, co on mnie zwymyślać się był odważył. Koleżankę z pracy, z kolei apopleksja trafiwszy i ledwie ją odratowano. Ostatnim zaś razem jedna jędza, co mnie szantaże czyniła względem, że jak ja nie zrobię co ona mnie każe to zniknę raz na zawsze z owego miejsca, w którym nam razem mieszkać wypadło, a ona już się o to osobiście postara, z namiętnością wielką. Tedy ja odrzekłam jej na to, że pewności w ten deseń niech nie będzie miała, że samej jej pierwszej stąd zniknąć nie wypadnie, co też się akuratnie stało, właśnie spadania względem. Tak się bowiem niekorzystnie złożyło, że jędzy owej ze schodów się spadło i cokolwiek połamało. Na dokładkę i jeszcze jakoweś się przyczepiło do niej inne paskudne choróbsko, unieruchamiając w ten deseń ową jędzę ode mnie z daleka, na tak zwany amen spokój święty.
W temacie zatem rzekomej zdolności mej osoby do telepatycznego szkodzenia bliźniemu, gdyż działania tak zwanego "bezpośredniego" na owe nieszczęścia owych obywateli mnie się udowodnić nie da, filozofię poznawczą ja uskutecznię, zainspirowana także samo odpowiednim teledyskiem, co na skutek powolnych Kobaltów przeze mnie dokładnie został przesłuchany i przejrzany.
Tak to, eksplozję wziąwszy pod uważanie filozoficzne, jeszcze mnie się i fizyczne jakoweś zaszłości z podstawowej szkoły przypomniały w temacie akcji i reakcji, tudzież, jako Kuli Dumdum, co rozrywkę lubi, zagadnienia z tak zwanej balistyki. Zaraz też filmy wojenne przed oczami mnie stanęły, co są wciąż na czasie, wspomagane przez myślenie o nich człowiecze i ogień do nieustannej walki, czy to na kule, czy gdy o zwykłe lanie w mordę rozchodzi się. Zawsze akcja budzi reakcję i takowy walnięty czymkolwiek człowiek, odrzucony w tył zostaje, mniej lub bardziej konkretnie. Przy tym, im większe jego jest odrzucenie, tym bardziej w nim ciśnienie wszelakie wzrasta, powodując różnorakie fizyczne reakcje. I tak, jeden jest trup całkiem i co najwyżej cicho stęknie przed umarciem, a niektóry przeklnie szpetnie, i jak raz, się poderwie na powrót do walki. Niektóre typy ludzkie w ten sposób przewalczą całe swe życie, ganiając jak myśliwy za wilkiem, bo się im wydaje, ze rację miał pewien francuski komunista, co o życiu i walce literaturę raczył był napisać, miast na spokoju duszy swej własnej uczynić koncentrację, co człowieczą twierdzą być powinna.
Tak się bowiem składa, że ten kto obrywa w życiu najbardziej, tak naprawdę nie obrywa kulą, czy też w mordę od sąsiada, ale dostaje w szczękę tak zwanym bumerangiem. Względem zaś, że bumerang takowy, co z myśli morderczych i nienawistnych względem bliźniego jest zbudowany, wszelakie przybierać lubi formy i kształty, zatem do bumerangu wcale nie jest podobnym i dla takowego delikwenta nierozpoznawalnym. Rzuca więc ów delikwent pod adresem bliźniego wszelakie przekleństwa, a potem dziwiąc się wielce, że owemu bliźniemu wszystko się cudnie układa, podczas gdy on sam na kawałki rozpada się, wszelakie krzywdy cierpiąc...
Komentarze