Tak mnie natenczas refleksyjności naszły wszelakiego rodzaju, względem minionej czterdziestki, co mnie jakiś czas temu stuknęła , a ja nie poczułam wcale. W ten deseń się ja zaczęłam zastanawiać, czy jestem kobietą w wieku dojrzałym, czy ja się już tylko paskudnie starzeję. Nijak ja starzenia u siebie jednakowoż potwierdzić nie mogę, a nawet i wręcz przeciwnie, młodnieć zaczynam, co Byty Zgnębione wszelkiego rodzaju nazywają zdziecinnieniem, wypominając mnie, że ja w glanach chodzić nie powinnam, a w ten deseń o mini kiecce to ja nawet nie wspomnę. Nic ja sobie z takowych Zgnębionych Bytów nie robię, co czas spędzają przed telewizorem i patrzą jak jakoweś inne Byty Zgnębione w klatkach kontenerowych się dają zamykać i filmować przy fizjologicznych czynnościach, ku uciesze wszelakiej gawiedzi, miast rozwijać swe umysłowości i do doskonałości swej duszy dążyć, co niejako automatycznie skutkuje ciała odmłodzeniem.
Gdy zaś jest mowa o telewizorze i drodze człowieczego rozwoju, a także samo czasu przemijaniu, tak mnie się pewien Film Propagandowy przypomniał, co ja jego jako dziecko oglądałam. Jak raz, główny bohater ambicyje wielkie wykazywał, aby kierowcą zostać Wielkiego Gabarytu i w ten deseń, miast kamienie na szosie zbijać, do wielkiego świata się był wybrał, by swe marzenia w czyn zamienić. Różne go przy tym spotykały wszelakie hece, szczególnie w sprawach damsko-męskich, co ostatecznie jednakowoż właściwą wybranką poskutkowało, która ambicyje jeszcze miała większe i z tej miłości do onego bohatera jego znad kierownicy autobusa wykopała zręcznie i na studiowanie posłała.
Morał z tego zatem taki, że człowiek potrzebuje silnego kopniaka, aby odbić się od dna swych przyziemnych pragnień i wyżej wielce wzlecieć, ku chwale wszelakiej. Nic tak bowiem nie uskrzydla, jak osiągnięcie podniebnych pułapów i wtenczas się już jedynie wśród wysokości na niebiosach jedynie pragnie przebywać. Czeka zatem każda obywatelka, aby jej się Książę Kopniak objawił, a także samo każden obywatel na swą wymarzoną Kopniak Księżniczkę. Niektórzy czekają tak przez cały żywot, aż się potem budzą na trzy dni przed śmiercią z tak zwaną, znaną z literatury, ręką w nocniku. Nie wpadli oni bowiem na to, że to nie Książę Kopniak nadaje pędu w życiu człowieczym, ani też żadna Kopniak Księżniczka, lecz ambicyje własne szczypnięciem w tyłek owe książęta jedynie troszeczkę powinny w człowieku podniecać.
Gdy zaś już o podnieceniu jest mowa, tak główny bohater Propagandowego Filmu w sadzie czereśniowym się podnieciwszy na widok nogi i innych cielesności zamężnej kobiety, co jej małżonek zawzięcie śpiewawszy w temacie wersety "Daj mi nogę, daj mi nogę, bo bez nogi żyć nie mogę", a owa Niewierna jego kobieta, bohaterowi naszemu nie tylko nogę oddała, ale i wiele więcej. I jak sobie wyobrażam, nie dość, że jemu co dała, to i co zabrała, albowiem od tego czasu on na takowe nogi to był bardzo chętny, co się kłopotami zdrowotnościowymi objawiło na skutek sobie w międzynogach folgowania, a i w pysk jeszcze od takowej Folgującej się jemu oberwało.
Każden bowiem obywatel, chętny jest na jakowąś nogę co jemu jest podstawiana, a w oszołomieniu swoim nie zauważa, że jest to pewnikiem jakowaś propaganda, od której można co złapać i potem wypomniawszy ono złapane, jeszcze i po pysku dostać. W ten deseń, gdy jemu się pięćset sztuk nóżek ładnych trafi, do cna oczadzony, opuszcza on sady, gdzie przy czereśni zbieraniu uczciwie może zarobić, sam sobie będąc ambicjonalnym niezależnym. Rzuca się on na bezwstydne nogi na wiele miesięcy rozłożone chętnie, bierze się za nie namiętnie. Aż przyjdzie chwila smętna, gdy dalsza nastąpi część piosenki: "Ja ci nogi dać nie mogę, dać nie mogę. . . ", względem, że wszystko swój posiada koniec, także samo jak i początek, względem praw wszechświata i jego równowagi. Tak się bowiem składa, że gdy się ten i ów na ten padół narodzi i pod rodzicielskim kloszem trosk wszelakich pozbawiony, szczęście wielkie na wieki wieków będzie sobie wyobrażał, na ten przykład w temacie brania co się jemu zachce, wielki cios może jego dosięgnąć. Jak na ten przykład potomstwo siostry Kuli Kobiety, co na skutek wyrywania z rączek tego i owego przez Cioteczkę Dżuli, czego by im własna rodzicielka przenigdy nie uczyniła, taką Kulę wprawdzie oni Ciotką Terror nazywali, ale wszak i tak tego co chcieli i co jak sądzili, słusznie się im należało, do rączek swych więcej nie dostali. I choć był płacz, zgrzytanie zębów, takiej Kuli to jednak nie obeszło, miłości własnej względem. Kto bowiem siebie kocha, na siebie samego liczyć powinien, o siebie samego dbać przede wszystkim, a wszelakim sugestiom się nie poddawać. Bywają bowiem drzewa, co silnymi się zdają, a byle wiaterek w inną stronę je skutecznie przechyli. . .
Ufam Bogu, ale zamykam samochód.
I Amen tralalala. . .
